مطالعات جدید نشان داده است که افراد مبتلا به پارکینسون معمولاً بین ۱۰ تا ۲۰ سال پس از تشخیص بیماری به زندگی خود ادامه میدهند. بر اساس آمار بین جنسیت افراد و میزان مرگومیردر این بیماری ارتباط وجود دارد و بر اساس آمار مرگومیر در بین مردان شایعتر از زنان است. سن تشخیص بیماری پارکینسون معمولاً ۶۰ سال به بالا است و تشخیص زودهنگام بیماری از اهمیت بسیاری برخوردار است، زیرا تشخیص زودهنگام میتواند از پیشرفت بیماری و وخیمتر شدن علائم آن جلوگیری کند و به فرد مبتلا کمک کند تا طول عمر بیشتری داشته باشد. هر چقدر بیماری دیرتر تشخیص داده شود، طول عمر فرد مبتلا کاهش مییابد.
اولین علائم پارکینسون
بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است که با گذشت زمان بدتر میشود. علائم اولیه این بیماری میتواند بسیار خفیف باشد و سالها قبل از اینکه فرد متوجه هرگونه مشکل حرکتی شود، ظاهر شود. درک این علائم اولیه برای تشخیص زودهنگام و شروع درمان بسیار مهم است.
- یکی از اولین علائم هشداردهنده بیماری پارکینسون، کاهش یا از دست دادن حس بویایی است. این علامت میتواند بسیار ظریف باشد و فرد ممکن است متوجه آن نشود. با این حال، اگر متوجه شدید که نمیتوانید بوها را به خوبی قبل تشخیص دهید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید.
- لرزش خفیف در یک دست نیز میتواند از علائم اولیه پارکینسون باشد. این لرزش معمولاً در حالت استراحت بیشتر است و ممکن است با استرس یا خستگی بدتر شود.
- سفتی یا کندی در حرکت نیز میتواند از علائم اولیه پارکینسون باشد. این علامت میتواند باعث شود که فرد در انجام کارهای روزمره مانند لباس پوشیدن یا غذا خوردن مشکل داشته باشد.
- فرد ممکن است هنگام راه رفتن احساس ناپایداری کند یا زمین بخورد. این مشکلات میتواند با گذشت زمان بدتر شود و خطر زمین خوردن را افزایش دهد.
- تغییرات در گفتار از دیگر علائم اولیه پارکینسون می باشد. فرد ممکن است متوجه شود که صدایش آرامتر یا گرفتهتر شده است. همچنین ممکن است در بلعیدن غذا مشکل داشته باشد.
- بیخوابی یا خواب آلودگی بیش از حد از دیگر علائم اولیه پارکینسون شناخته می شود. این مشکلات میتواند بر کیفیت زندگی فرد تأثیر منفی بگذارد.
در برخی موارد، علائم اولیه پارکینسون میتواند شامل افسردگی، اضطراب یا مشکلات حافظه باشد. این علائم میتواند تشخیص بیماری را دشوارتر کند، زیرا ممکن است با سایر شرایط پزشکی اشتباه گرفته شوند. مهم است که توجه داشته باشید که همه افراد مبتلا به پارکینسون همه این علائم را تجربه نمیکنند. علائم بیماری در هر فرد متفاوت است و میتواند با گذشت زمان تغییر کند.
علائم بیماری پارکینسون
علائم بیماری پارکینسون به دو دسته حرکتی و غیر حرکتی تقسیم میشوند که در جدول زیر به طور خلاصه آمده است:
علائم غیر حرکتی | علائم حرکتی |
افسردگی و اضطراب | لرزش (معمولاً در حالت استراحت) |
مشکلات خواب | کندی حرکات |
مشکلات حافظه و تمرکز | سفتی عضلات |
یبوست | عدم تعادل و اختلال در راه رفتن |
کاهش حس بویایی | اختلال در گفتار |
درد | مشکل در نوشتن |
خستگی | کاهش حالات صورت |
تغییرات وزن | مشکلات در بلع |
مشکلات جنسی |
عاقبت بیماری پارکینسون چیست ؟
با پیشرفت بیماری پارکینسون علائم غیر حرکتی این بیماری نیز بیشتر می شود که میتوانند شامل بیاختیاری، بیخوابی و زوال عقل باشند. در مراحل پیشرفتهترخشکی عضلات و کندی حرکات بدن به اوج خود میرسند. در فاز تسکینی این بیماری، داروها دیگر قادر به کنترل کامل علائم نیستند و حتی ممکن است عوارض جانبی ناخوشایندی به همراه داشته باشند.
این بیماری معمولاً در افراد بالای ۵۰ سال رخ میدهد و در موارد معدودی، عوامل ژنتیکی و ارثی در بروز آن نقش دارند. با این حال، طول عمر بیماران پارکینسون به عوامل مختلفی بستگی دارد و نمیتوان به طور قطعی در مورد آن صحبت کرد. در برخی موارد، بیماران پارکینسون طول عمری مشابه با افراد سالم دارند، در حالی که در موارد دیگر، عوارض بیماری میتوانند طول عمر را کاهش دهند.
طول عمر بیماران پارکینسون چقدر است؟
بیماری پارکینسون به عنوان یک اختلال عصبی پیشرونده شناخته میشود که میتواند تأثیرات قابل توجهی بر کیفیت زندگی افراد داشته باشد. با این حال، نکته مهمی که باید در نظر داشت این است که اکثر افراد مبتلا به پارکینسون، امید به زندگی بالایی دارند. این بیماری به طور مستقیم باعث کاهش طول عمر نمیشود. با این وجود، عوامل مختلفی میتوانند بر طول عمر بیماران پارکینسون تأثیرگذار باشند.
پارکینسون از چی میاد؟
بر اساس اطلاعات سایت Mayo Clinic بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است که بر سیستم حرکتی تأثیر میگذارد. علت دقیق این بیماری هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما تحقیقات نشان میدهند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارند.
یکی از مهمترین عوامل در بیماری پارکینسون، کاهش سطح دوپامین در مغز است. دوپامین یک ماده شیمیایی است که به کنترل حرکت و هماهنگی عضلات کمک میکند. در افراد مبتلا به پارکینسون، سلولهای عصبی تولیدکننده دوپامین به تدریج تخریب میشوند و در نتیجه، میزان دوپامین در مغز کاهش مییابد. این کاهش دوپامین منجر به بروز علائم حرکتی مانند لرزش، سفتی عضلات، کندی حرکت و مشکلات تعادل میشود.
علاوه بر کاهش دوپامین، عوامل دیگری نیز در بروز بیماری پارکینسون نقش دارند. برخی از این عوامل عبارتند از:
- در برخی از موارد، بیماری پارکینسون میتواند به صورت ارثی منتقل شود.
- قرار گرفتن در معرض برخی از سموم و آفتکشها میتواند خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش دهد.
- با افزایش سن، خطر ابتلا به پارکینسون نیز افزایش مییابد.
- مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به پارکینسون هستند.
در حال حاضر، هیچ درمان قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما درمانهای موجود میتوانند به کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کنند. این درمانها شامل داروها، فیزیوتراپی، کاردرمانی و در برخی موارد جراحی میشوند. تحقیقات در زمینه بیماری پارکینسون همچنان ادامه دارد و دانشمندان امیدوارند که در آینده بتوانند روشهای پیشگیری و درمان مؤثرتری برای این بیماری پیدا کنند.
پارکینسون در جوانی
ابتلا به بیماری پارکینسون در جوانی می تواند چالشهای متعددی برای جوانان به همراه داشته باشد. از آنجا که این بیماری به خودی خود کشنده نیست، بیماران سالهای زیادی با آن زندگی میکنند و این مسئله میتواند عوارض جدی برایشان داشته باشد. پارکینسون زودرس که در سنین جوانی آغاز میشود، با افزایش احتمال ابتلا به بیماریهای غیرحرکتی مانند افسردگی، اضطراب، مشکلات خواب و اختلالات ادراری همراه است. این عوارض میتوانند با پیشرفت بیماری تشدید شده و تاثیرات جبرانناپذیری بر سلامت فرد داشته باشند. روند پیشرفت پارکینسون زودرس در افراد مختلف متفاوت است و ممکن است سالها طول بکشد تا به مراحل حرکتی برسد. به همین دلیل، پیگیری دقیق و مداوم توسط پزشک متخصص و انجام معاینات دورهای برای کنترل و مدیریت بیماری و پیشگیری از عوارض احتمالی بسیار حائز اهمیت است.
مراجعه به کلینیک فوق تخصص مغز و اعصاب دکتر آقامیری
خدمات تخصصی کلینیک دکتر آقا میری شامل تشخیص و درمان مواردی چون آنوریسم مغزی و ام اس نیز می باشد. شما عزیزان برای رزرو نوبت می توانید با شماره های مندرج در سایت تماس حاصل فرمایید.
بدون دیدگاه